Huayna Potosi, een adembenemende beklimming

Voor de beklimming van de Huayna Potosi hadden we zowaar een beetje stress, noem het maar gerust faalangst. Met zijn 6088 m is de beklimming van deze reus die boven La Paz uitkijkt geen lachtertje, want je conditie mag dan zo goed of slecht zijn, hoogteziekte maakt geen onderscheid.

Onze driedaagse expeditie bestond uit een dagje oefenen met al het klimmateriaal op de gletsjer. Al snel merken we dat het gebruik van crampons en ijshouwelen moeilijker is dan het lijkt. Dag twee trekken we van campo base naar campo alto, dat op 5130 m ligt. Op zich niet zo´n zware tocht, maar een volle rugzak (een dikke 20 kg, al dat klimmateriaal weegt massa´s), veel te weinig slaap en de grote hoogte maken dit al een behoorlijke onderneming.
.
Gelukkig ondervonden we de helende werking van cocathee, een natuurlijk wondermiddeltje tegen hoogtekwaaltjes en dronken er zoveel van dat op de dag van de waarheid Bert z'n maag helemaal overhoop lag.

We beginnen onze klim naar de 6088 m om 1.00 u ´s nachts. Het is surreëel om in het midden van de nacht, met een koplampje en het licht van de maan op een gletsjer te lopen. Wanneer we over een diepe spelonk moeten springen, zijn we blij met het veiligheidstouw dat ons verbindt. Van hoogteziekte geen last, maag en suiker daarentegen liggen volledig in de knoop. Als we campo Argentino (5500 m) bereiken, heeft Bert zijn maaginhoud al menig keer geledigd en blijft zijn suiker veel te laag, zelfs 2 pakjes druivensuiker missen hun effect! Het ziet er niet zo goed uit..
.

Maar een berg bedwingen vergt niet alleen fysieke maar ook (en misschien meer) mentale kracht. En hoe ons lijf ook afziet, ´t kopke is sterk en we gaan door. Het tempo is traag, stap voor stap, meter voor meter. Bij een betoverend mooie zonsopgang (op dat moment zouden we eigenlijk al op de top moeten zijn) rusten we even en besluiten door te gaan, ook al moeten we nog 2 u stijl klimmen. De laatste meters lijken meer op kruipen dan klimmen, maar dat doet er echt niet toe. De top van De Huayna Potosi, op meer dan 6 km boven zeeniveau halen we!!! Volledig kapot en halfdood maar meer "alive" dan ooit!

De 8 uur durende beklimming levert ons de titel "traagste klimmers ooit" op, maar voor zover wij en de gidsen weten is Bert ook de eerste diabeet die de 6088 m haalt.

Huayna Potosi gaat in het boekje als moordend, loodzwaar, afzien maar ook als fantastisch, puur en betoverend. Toch zijn we blij dat het achter de rug is, ´t is prachtig geweest. We gaan ons (voorlopig toch) houden aan de woorden die de laaste 200 m in ons hoofd zaten, "nooit ofte nimmer doe ik dit opnieuw"...