zondag 31 mei 2009

Het Titicacameer (3800m) aan Boliviaanse zijde

Copacabana (meer dan de naam heeft deze plaats niks, maar dan ook niks gemeenschappelijk met zijn Braziliaanse tegenhanger) is onze eerste stop aan het hoogste bevaarbare meer ter wereld dat deels in Bolivie en deels in Peru ligt, het Titicacameer.



Aan de prachtige kerk zien we 's zondags hoe nieuwe auto's "gezegend" worden met bloemen, bier en 96 % pure alcohol (een keer daarvan proeven is echt genoeg). Tussen de nieuwe wagens ook een exemplaar vol blutsen en roest. De eigenaar verteld ons dat hij na zijn vijfde botsing ook heil komt zoeken bij de beschermheilige van Copacabana...

Warm is het hier alleszinds niet. De twee uur durende boottocht naar Isla del Sol is prachtig maar we zijn blij als we onze boterhammen kunnen verorberen in een plekje uit de wind. De varkens nemen we er graag bij. Al snel voelen we de rust en vree dat dit eiland uitstraalt. Vele van deze eilandkinderen hebben nog nooit een auto gezien, aangezien er hier enkel wandelwegen zijn.

We wandelen van Noord naar Zuid langs prachtige uitzichten en archeologische sites, tussen de lamas en ezeltjes, tot we het dorpje bereiken boven op de berg waar we zullen overnachten met een van de mooiste zichten die een hostal kan bieden. En dat allemaal voor 5 euro per nacht!

Van al dat moois kan een maag al eens keren en zo geniet Bert ook van het nachtelijk zicht over de baai, maar dan vanop de WC. We blijven nog een dagje in Copacabana, om nog wat uit te zieken, maar ook omdat we eigenlijk het prachtige Bolivie nog niet willen verlaten. Maar niet getreurd, wie weet wat we allemaal meemaken in Peru...



donderdag 28 mei 2009

"The World´s Most Dangerous Road" eindigt in een apenreservaat!

Tot anderhalf jaar geleden was dit werkelijk de meest dodelijke weg op aarde, jaarlijks vielen hier honderden slachtoffers, te wijten aan de smalle weg en de tot 800 m diepe ravijnen er naast. Het was vroeger de hoofdweg voor alle verkeer dat naar La Paz moest, nu is het vooral een downhill ride voor toeristen, die hier dan ook massaal op afkomen!!

Maar het is nog steeds niet zonder gevaar, sinds 2000 zijn er al een vijftigtal mountainbikers in de afgrond gereden met dodelijke afloop. De laatste een kleine week voor wij aan onze 64 km lange afdaling beginnen. Hij was aan het "spelen" met zijn broer!!! We zijn gewaarschuwd.

Nadat we van een hoogte van 4800m gestart zijn, belanden we na drie uur 3500m lager (soms tegen snelheden van 80km/h voor de waaghhalsen) en kan iedereen genieten van een welverdiende pint om het stof weg te spoelen, WE SURVIVED IT!!!!

Het is een zalig gevoel, van de koude altiplano in de warme jungle terechtkomen. Na een dikke maand koude tenen ruilen we onze fleece tegen een "marcelleke" en besluiten hier enkele dagen op te warmen. En waar kunnen we dat beter doen dan in "La Senda Verde", een dierenreservaat waar misbruikte of verwaarloosde dieren terecht kunnen. We installeren ons in de "casa de arbol" (lees: de boomhut) en voor we het beseffen zit er een aap in onze nek, een coati in onze broek en een papegaai in onze hut.


Het zijn drie "beestige" dagen hier, maar wanneer de muggen en vooral zandvlooien zo hebben toegeslaan dat er op ons lijf geen cm meer te vinden is waar geen beten op staan, lijkt het ons hoog tijd om terug naar het koude La Paz terug te keren.

Huayna Potosi, een adembenemende beklimming

Voor de beklimming van de Huayna Potosi hadden we zowaar een beetje stress, noem het maar gerust faalangst. Met zijn 6088 m is de beklimming van deze reus die boven La Paz uitkijkt geen lachtertje, want je conditie mag dan zo goed of slecht zijn, hoogteziekte maakt geen onderscheid.

Onze driedaagse expeditie bestond uit een dagje oefenen met al het klimmateriaal op de gletsjer. Al snel merken we dat het gebruik van crampons en ijshouwelen moeilijker is dan het lijkt. Dag twee trekken we van campo base naar campo alto, dat op 5130 m ligt. Op zich niet zo´n zware tocht, maar een volle rugzak (een dikke 20 kg, al dat klimmateriaal weegt massa´s), veel te weinig slaap en de grote hoogte maken dit al een behoorlijke onderneming.
.
Gelukkig ondervonden we de helende werking van cocathee, een natuurlijk wondermiddeltje tegen hoogtekwaaltjes en dronken er zoveel van dat op de dag van de waarheid Bert z'n maag helemaal overhoop lag.

We beginnen onze klim naar de 6088 m om 1.00 u ´s nachts. Het is surreëel om in het midden van de nacht, met een koplampje en het licht van de maan op een gletsjer te lopen. Wanneer we over een diepe spelonk moeten springen, zijn we blij met het veiligheidstouw dat ons verbindt. Van hoogteziekte geen last, maag en suiker daarentegen liggen volledig in de knoop. Als we campo Argentino (5500 m) bereiken, heeft Bert zijn maaginhoud al menig keer geledigd en blijft zijn suiker veel te laag, zelfs 2 pakjes druivensuiker missen hun effect! Het ziet er niet zo goed uit..
.

Maar een berg bedwingen vergt niet alleen fysieke maar ook (en misschien meer) mentale kracht. En hoe ons lijf ook afziet, ´t kopke is sterk en we gaan door. Het tempo is traag, stap voor stap, meter voor meter. Bij een betoverend mooie zonsopgang (op dat moment zouden we eigenlijk al op de top moeten zijn) rusten we even en besluiten door te gaan, ook al moeten we nog 2 u stijl klimmen. De laatste meters lijken meer op kruipen dan klimmen, maar dat doet er echt niet toe. De top van De Huayna Potosi, op meer dan 6 km boven zeeniveau halen we!!! Volledig kapot en halfdood maar meer "alive" dan ooit!

De 8 uur durende beklimming levert ons de titel "traagste klimmers ooit" op, maar voor zover wij en de gidsen weten is Bert ook de eerste diabeet die de 6088 m haalt.

Huayna Potosi gaat in het boekje als moordend, loodzwaar, afzien maar ook als fantastisch, puur en betoverend. Toch zijn we blij dat het achter de rug is, ´t is prachtig geweest. We gaan ons (voorlopig toch) houden aan de woorden die de laaste 200 m in ons hoofd zaten, "nooit ofte nimmer doe ik dit opnieuw"...








zondag 24 mei 2009

La Paz (3800m), het worstelen en een uitstap naar Tiwanaku

La Paz is beslist geen mooie, maar wel een ongelooflijk indrukwekkende stad. Omringd door witte bergtoppen in een vallei die tot bovenaan de rand volgebouwd is, een spectaculair zicht. Het is nogal een gemakkelijke stad om te blijven plakken en dat doen we dan ook graag.

De Tiwanaku, de voorlopers van de Inca´s, hebben op 60 km van La Paz een mooie archeologische site nagelaten. De site bestond uit drie niveaus, die allen op een bepaalde manier gesitueerd staan in teken van de astrologie. Highlights zijn de zonnepoort en da akoestische ruimte gevuld met stenen hoofden, een hoogstaande cultuur van voor Jezus zijn tijd, vernield door de Spaanse veroveraars honderden jaren later!


Een klein dieptepunt ervaren we wanneer we ons laten vangen door naar het populaire "Cholitas Wrestling" te gaan kijken. Misschien was het 10 jaar geleden nog een spectakel om typisch Boliviaanse vrouwen in dito kledij te zien catchen, dezer dagen is dit echter zo´n toeristische attractie geworden dat we ons gedurende vier (!) uur zitten te ergeren aan onze Engelse hooligan-buren die zich na zo lang reizen nog eens goed kunnen laten gaan. Zucht.



We doen het nog een dagje rustig aan vooraleer we ons wagen aan de beklimming van de Huayna Potosi..
.