

De naam "Tren de la Muerte" boezemt ons wat angst in, maar na 14 u treinen, weliswaar tegen 20 km per uur met oneindige Boliviaanse slagers en de meest uiteenlopende geuren van eten en mensen, komen we redelijk heelhuids aan in Santa Cruz. Onze bestemming, Sucre, ligt op slechts een nachtelijke busrit van hier, dus leggen we meteen ons ticketje (voor slechts 4 euro, we hadden het moeten weten) vast, voor wat onze meest memorabele busrit tot nu toe zal worden. Met verbrande voeten (want de motor zit vlak onder onze stoel en is gloeiend heet), kapotte ruggen, bevroren oren, dooreengeschudde hersenpannekes en wallen tot aan onze voeten bereiken we Sucre. Ja, een wereldreis, het is soms noeste arbeid!


In Sucre, het juweel van Zuid Amerika, doen we het dus rustig aan. We bezoeken de mooie witte koloniale gebouwen en kerkjes en genieten van de 1 mei vieringen (niet het socialistische feest, de meimaand is hier de bevrijdingsmaand na de overheersing door de Spanjaarden) die hier gepaard gaan met stoeten vol kleurrijke vrouwtjes en zingende mannen.
We nemen (voorlopig, want het is een kleine wereld) afscheid van onze Nieuw Zeelandse vrienden met wie we ons brandavontuur en "dodelijke" busrit deelden en trekken naar + 4000 m, Uyuni!!


Geen opmerkingen:
Een reactie posten