De mijn van Potosi (4070m)

Naar Potosi kijken we uit om twee redenen... enerzijds hebben we een afspraak met de actieve zilvermijnen, anderzijds zitten we vol ongeduld te wachten op het weerzien met Tieke en Wim, die 3 weken aan het rondtrekken zijn in Peru en Bolivie.

Potosi heeft zijn bestaan te danken aan de Cerro Rico, ooit een berg vol met zilver, nu enkel nog gevuld met mineralen. In de hoogdagen van de mijn, hebben de Spaanse overheersers hier al hun rijkdom vandaan gehaald en om het wat vooruit te laten gaan hebben ze massaal zwarte slaven aan het werk gezet. Er zouden er ongeveer een achtal miljoen zijn omgekomen!

Hoeveel rijkdom dat ze hier uit de berg hebben gehaald is niet te zeggen maar dat de berg tussen de start en nu een paar honderd meter is gezakt wil wel iets zeggen!!
Voor de schattenjagers onder ons, er is een paar jaar geleden nog een Spaans schip gevonden met zilver uit Potosi ter waarde van 400 miljoen euro! De buit ging naar de Amerikanen, de Spanjaarden eisten hun "rechtmatige" deel en Bolivie kreeg... TWEE muntjes!!!



De mijn zelf is nog steeds de werkplaats voor 5000 mannen die hier nog elke dag, in beestachtige omstandigheden (lees stoffig, benauwd en vreselijk warm), hun geluk beproeven voor gemiddeld 2 euro per dag. Het zilver is al lang uitgeput en de mineralen die ze hier nu uithalen brengen veel minder op.
In de mijnen houden ze de moed erin met humor, cocabladen en drank (tot 96 graden, het brand tot in de darmen, zelf ondervonden). Voor hun geluk en veiligheid offeren ze aan Tio.

Potosi zelf was in de hoogdagen van de mijn groter dan New York en co, en de rijkdom die ze hadden heeft geresulteerd in een mooi stadje. Als de Cerro Rico echter ooit uitgeput is, dan zal Potosi stilletjes in een Ghost Town veranderen!

Na onze pakkende ervaring in de mijn, laten we ons ´s avonds eens goed gaan in het plezante gezelschap van Tieke en Wim, we zullen het geweten hebben...
Het enige dat we de volgende dag doen is naar de scholenoptocht kijken, elk jaar in traditionele kledij.
.